Okuma Bayramı
Bizim çocukluğumuzda ilkokula başlayıp okuma yazmayı öğrendiğinde 1.sınıflar için okuma bayramı yapılırdı. Mayıs ayının sonlarına ya da haziran ayının başına denk gelirdi bu törenler. Mini mini birinci sınıflar şiirler ezberler, kısa piyesler sergilerdi. Kocaeli’de okudum ben ilkokulu. İsmet İnönü İlkokulu’ydu o zamanlar adı. İlkokul gösterilerimiz de okuma bayramımız da İzmit Öğretmen Evinin temsil salonunda olurdu.
Hazırlıklar yapmıştık, güzel güzel giyinip tamsil salonunun yolunu tutmuştuk. Çocukların arasında da şimdiki rekabetler yoktu, hepimiz bir örnek kıyafetlerimizle sahneyi doldurmuştuk. Benim görevlerimden biri çok ağırdı benim çocuk gözümde. Her gün büstün önünde Andımız’ı okuyarak söz verdiğimiz, cuma günleri okul dağılmadan önce İstiklal Marşımızı okurken saygıyla karışık korku hissettiğimiz Atatürk’e şiir okuyacaktım. Her gün sınıfta kara tahtanın üstünde bana mavi gözlerle bakan, bana umudu öğreten Atatürk’ün şiiriydi bu. Bir çırpıda ezberlemiştim, hata yapsam sanki beni görüp bana küsecek gibi bir hisle heyecan doluydum.
Hadi sıra sende
Arkadaşlarımın bir piyesinden sonra kırmızı kadife perdeler kapanmış arkada yeni oyunun hazırlıkları başlamıştı. Öğretmenim Sevgi Tamer çağırdı beni “hadi sıra sende” Çıktım perdenin önündeki yerimi aldım. Titriyordum heyecanla, unutmamalıydım, sesim çok gür çıkmalıydı. Atatürk’e layık bir Türk kızı olduğumu sanki sesimle ispatlayacakmışım gibi hissediyordum. Ama o da ne? Salonda büyük bir uğultu vardı. Bütün veliler, izlemeye gelen teyzeler, halalar, dedeler fısır fısır konuşuyordu ve büyük bir gürültü bulutu vardı gözlerimin önünde. Önce susmalarını bekledim bir süre, sonra öğretmenim küçük bir çimdik attı “hadi kızım”, yok susmuyorlardı bir türlü. Sonra cılız bir ses çıktı:”A” Devamını getiremiyordum, susmuyorlardı. Sonra biraz daha güçlü sonra kendi çığlığımla kendime geldim. Avazım çıktığı kadar bağırıyordum. “ATATÜRK”
O gün başladı ben de Atatürk ismini duyunca herkesin susup dinlemesi gerektiği hissi. Herkes dinlemeliydi, çünkü ben okula gitmemi, şimdi bayramını yaptığım Türkçe’yi öğrenmemi, düşman işgalindan kurtulmuş bu vatanı O’na borçluyduk. O’nun eseriydi Cumhuriyet, O’nun sayesindeydi özgürlüğümüz. O yüzden borçluyduk ona.
Ve işte hala ezberimde olan şiir. Nasıl avazım çıktığı kadar küçücük yüreğimle salonu dolduran herkesi susturmayı başardıysam bugün de aynı inanç ve sevgiyle yolundayım.
Atatürk
Bir gün sordum babama
Atatürk neden büyük?
Çocuğum dedi bana
Onu seviyor her Türk
Çok kötü bir zamandı
Uçurumdaydı vatan
O büyük kahramandı
Yurdumuzu kurtaran
Onu biz değil yalnız
Üstün tanır her millet
En büyük eseridir
Kurduğu Cumhuriyet
Kalbimiz sevgi dolu
Yol gösteren o Türk’e
Yolumuz O’nun yolu
Bağlıyız Atatürk’e
İ. Hakkı Talas
0 Comments