Çocuk, en özel emanet.. Onlar evlat, onlar iki gözümüzün çiçeği.. Bin bir emekle büyütülen, en değerlilerimiz.. “Çocuğum büyürken” büyüyebilmek için..
Kah; biz gittiğimizde bizden bir iz, bir hatıra kalacak bir kıymetli not. Belki bir istek, ya da sadece kutlama.. Sevgiyi, varlığını, her şeyini..
İçimizdeki çocuk ile birlikte, var olan her çocuğumuzu birlikte büyütmek..
Onlar iyi insan olsunlar diye. Mutlu olmayı bilsinler, fayda sağlamanın önemini anlasınlar diye..
Çocuğum; kaç tane olursa olsun, hayatının merkezi. Dünyaya gelmesini beklediğin andan, ilk kucağına aldığın ana kadar. Hele sana bilinçli olarak sarılıp, kollarında kendini güvenle bıraktığı o minicik güzel yüreği..
Yaramazlıklarıyla, inatlaşmalarıyla, hayatı anlamak ve anlamamak sorunları ile.. Bebeklikten, çocukluğa; ve oradan ergenliğe gözünüzün önünde büyüyen.. Ve hala gece üstünü örtüp usulca nefesini dinlediğiniz evlatlar için; Onlar üstüne..
Çocuğum büyürken..
