Hasat Zamanı

Hasat zamanı. Gece gündüz, günler belki de aylar ya da mevsimlerce verilen emeklerin mahsule dönüşmesinin zamanı. Tohumdan hasada bir büyüme yolculuğu

5 dakika

Hasat Zamanı

Gülümseyerek ve büyük bir gururla izliyordum. Ama kızım, o kadar kalabalığın içinden ağladığımı fark etmişti. Nasıl da “büyümüş” gibi gözüküyordu hepsi. Pırıl pırıl, su gibi olmuş, şimdi de ışıldayarak bir arada şölenlerini kutluyorlardı. Vakit onlar için hasat zamanı…

Sabah okula gitmekte zorlanan, hatta okul kıyafetlerini bile mümkün mertebe giymekten kaçınan, o pespaye çocuklar gitmiş; yerine jilet gibi takım elbiseli genç delikanlılar, su gibi genç hanımefendiler gelmişti.

Sanki daha dün gibiydi. Ortaokuldan mezun olmuş, dört yıl boyunca okuyacağı liseyi gezmeye gelmiş ve çok beğenmiştik. Okul devlet okulu olmasına rağmen, sanki özel bir üniversitenin kampüsü gibiydi. Keşke bizim zamanımızda da olsaydı böyle okullar. Ne kadar şanslıydı. Öğretmenleri ne kadar içtendi. O zaman sevincimiz heyecana, gururumuz hayallerimize karışarak uzun bir yolculuğa başlamıştık.

Dedemin Çilekleri

Babamın babası olan dedem, Bulgar’dan buraya çocukken gelmiş. (Atalar Dedeler En Büyük Gölgeler…) Onu bildiğim her an, bahçesiyle uğraşırdı. Tütün ektikleri zamanı hayal meyal hatırlıyorum. Ama bence, en çok çileklerine özen gösterirdi. Evlat gibi tek tek sever, düzeltir neredeyse başında beklerdi. Eh, çiftçilik zor zanaat.

Tohumdan ekine bir mahsul ne kadar zor şartlarda yetişiyor az çok biliyorum. Tarlanın hazırlanmasından tohumun ekilmesine kadar ne büyük bir gayret var. Umutla, tane tane, gözünün içine baka baka ekmek. Sonra o tohumun filize, filizin ekine dönüşmesi süreci, günlerce belki de aylarca… Sabırla, umutla, gayretle emek vermeye devam etmek. Hava soğukmuş sıcakmış demeden, o tarlaları çapalamak, sürmek… Neden? Sırf ekin hasat verebilsin diye.

Çünkü hasat demek, gelecek demek. “Ben bin bir umut ektim, gayretle çabaladım, büyümesine ortak-şahit oldum ve o şimdi oldu” demek, “büyüdü, ekin oldu” demek.

Şölen Başlıyor

Sahne, o gurur verici coşkulu müzik, tören alanı. Ve evet başlıyorlar. Tüm sınıflar, öğretmenlerinin önderliğinde şölen alanına gelip, hazırlanan yere oturdu. Artık tören başlamıştı. O’nu orada, o anda, o cübbenin içinde gördüğümde başladı sanırım gözyaşlarım.

Saygı duruşu ve İstiklal Marşı ile resmi tören başladı. Sonrasında İlçe eğitim müdür yardımcısı ve okul müdürünün konuşmaları, okul flaması ve bayrağın alt sınıflara teslim töreni…

Sonra sınıf sınıf sahneye çağırıldılar. .. Lisemizin… şubesinin yıldız öğrencilerini huzurlarınıza davet ediyorum. Hepsinin isimleri “yüksek sesle” tek tek okunarak sahneye alındı. Mezuniyet belgeleri verildi. Sonrasında mezun olmanın haklı gururuyla hep birlikte fırlatılan kepler. ???

Dans ekiplerinin ve müzik gruplarının muhteşem performanslarıyla coştular, eğlendiler. Öğrenci, öğretmen hepsi bir arada. Tüm öğretmenler, tüm öğrencileri ile o kadar ahenk içindeydi ki. Verdikleri emek, birbirlerine duydukları özen ve saygı o kadar gözle görülüyordu ki… Öğretmen olmanın ne kadar kutsal olduğu, bir çocuğa emek vermenin değeri işte orada gözlerimizin önündeydi.

Çok sevdiği bir öğretmeni ile fotoğraf çekilirken “o benim kıymetlim” diye sarıldı öğretmeni kızıma. “Seni iyi yerlerde görebileceğime çok eminim. Sen yeter ki insanlığından vazgeçme” “Size de teşekkür ederim” derken benim gözyaşlarım nasıl dursun. Asıl bizler sizlere teşekkür ederiz öğretmenim. Mesleğinizi ve çocuklarımızı çok sevdiğiniz için.

Hasat Zamanı

Saygı duruşu ve İstiklal Marşı’nın ardından ilçe milli eğitim müdür yardımcısı ve okul müdürü konuşmalarını yaptılar. Çok da güzeldi konuşmaları. Son derece özel ve önemli bir vedaydı. Keşke o öğütleri kayda alsaymışım diye hayıflanıyorum şimdilerde. Ama vedalar hep zoruma gittiğindendir sanırım, elim kaydetmeye gidememiş bir türlü…

Velilere edilen teşekkür aklımda. Sonrasında bu okulun kendileriyle gurur duyduğu, ve hepsini çok sevdikleri. Doğruluktan, saygıdan, bilimden, Atatürk ilke ve inkılaplarından hiç vazgeçmemelerini de öğütlediler.

Anne babalarınız tohum olarak sizi bizlere emanet etti. Biz de el birliği ve sizin gayretinizle filiz olmanız için çabaladık. Şimdi siz ekin oldunuz. Artık yolunuz bambaşka. Şimdi ekinin hasat zamanı. Hasat demek gelecek demek. Sizler bizim geleceğimiz…

Bitti mi şimdi?

Daha dün ilkokul birinci sınıfa başlayacakken, anneannesi “suyu aç ve arkana hiç bakmadan çık kapıdan” diye yollamıştı bizi. Su gibi aziz bir eğitim hayatın olsun, su gibi akıp gitsin… Gerçekten de sanki zaman su gibi akmış ve şimdi bir su perisi gibi ışıl ışıl parlıyordu. Tıpkı yanındaki arkadaşları gibi.

Doğru hüngür hüngür ağladım. Kah mutluluktan, kah gururdan. Ve saire… Vedaya ağladım, ahenklerine, güzelliklerine, asıl şimdi başlamış olduğuna… Sanırım yaş aldıkça daha da sulu göz biri oluyorum. Ama bu arada en çok hasat zamanı sözünün uyumuna takıldım. ^*

Ekinin ürün olması için çok zorlu bir yolculuk bu. Tohumun hasadına ulaşma yolculuğu. Sıcakmış soğukmuş fark etmez. Budaması, gübresi, çapası, sulaması… Neredeyse tüm sene üstüne titreyerek verilen üstün emek sonucu tohum filiz, filiz ürün olsun istenilmez mi. Yeter ki mahsul zarar görmesin. Hava şartları rast gitsin, hele bir de alıcı bulursa ne ala. O zaman kimi yöreler şenliklerle kutlayıp, kimi sofralara helva alınarak bayram edilmez mi?

Müdürü ne de doğru söylemişti. Tıpkı bir çiftçinin tohumundan ekinine kadar olan özenle, el birliğiyle, üstlerine titredi herkes evladının, öğrencisinin. Araya pandemi girdi, ergenlik girdi, zorlaşan hayat koşulları girdi. Şimdi onların hasat zamanı geldi. Şimdi onlar “gelecek”