Nazım Hikmet Ran : NeHiR

Nazım Hikmet Ran benim ilk tanıdığım şair. O bir vatan sevdalısı ve O’nun doğum günü bugün, bir şiiriyle anmak istiyorum.

15 Şubat 1902’de Selanik’te doğmuştu büyük şair. Şiirleri, sürgünü, aşkları ve masmavi gözleriyle hep bildiğimiz romantik devrimciydi O. Ben Nazım Hikmet Ran ‘ın hayatını, aşklarını, hikayesini anlatmak istemiyorum size. O kadar çok yazıldı çizildi ki bugüne kadar. Hakkında kitaplar yazıldı, televizyonda dizilere, beyazperdeye konuk oldu. Şiirleri beste oldu Cem Karaca’dan dinledik mesela çok sevdik. Başka yazarlara, şairlere ilham oldu; onları da çok sevdik. Ben bugün bu sayfada neden NeHiR’i çok sevdiğimi, nasıl sevdiğimi anlatmak istiyorum size.

Nazım Hikmet Ran ile Nasıl Tanıştım ?

Bense çok şanslıyım. O’nu küçücük yaşımda tanıdım annem sayesinde. İlkokul ikinci sınıfa giderken yeni yeni okuma yazmayı öğrendiğim zaman, küçücükken yani. Şanslıydım çünkü benim şiir okuyan, şiir yazan, sevdiği şiirleri not eden bir annem vardı. Şiir defteri dediysem öyle süslü püslü bir şey gelmesin aklınıza. Belki kimsenin dikkatini çekmesin diye öyleydi bilmiyorum, naylon kaplı bir harita metot defteriydi bu şiir defteri. Sonradan kayboldu gitti zaten. İşte o defterin ilk sayfasındaki şiirdi Nazım Hikmet Ran’ın. Sonradan lise yıllarımda kendi şiir defterlerimde yazdım büyük ustanın şiirlerini, altına NeHiR diye yazardım.

Yani bana şiir nedir öğreten, şiiri sevdiren hatta şiir yazdırandır o okuduğum şiir. Çocuk gözlerimde yarattığı büyüleyici bir dünyaydı benim için şiirler.

Bana şiiri sevdiren defterin sahibi ince ruhlu anneme teşekkürler binlerce. Doğum günün kutlu olsun büyük şair. İyi ki okudum ve çok sevdim şiirlerini. Ve Nazım Hikmet Ran ‘ın anısına saygıyla işte o şiir.

İşte o şiir

Mavi Gözlü Dev, Minnacık Kadın ve Hanımelleri

O mavi gözlü bir devdi.
Minnacık bir kadın sevdi.
Kadının hayali minnacık bir evdi,
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan bir ev.

Bir dev gibi seviyordu dev.
Ve elleri öyle büyük işler için
hazırlanmıştı ki devin,
yapamazdı yapısını,
çalamazdı kapısını
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan evin.

O mavi gözlü bir devdi.
Minnacık bir kadın sevdi.
Mini minnacıktı kadın.
Rahata acıktı kadın
yoruldu devin büyük yolunda.
Ve elveda! deyip mavi gözlü deve,
girdi zengin bir cücenin kolunda
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan eve.

Şimdi anlıyor ki mavi gözlü dev,
dev gibi sevgilere mezar bile olamaz:
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan ev..