Plaza Hicivleri | Kaktüs – Orkide

Plaza Hicivleri ile başlasın istedim. İş’liYorum köşesinin ilk yazısı.

Bu sitenin yazıları yayınlanmaya başladığı sıralarda, aldığım ilk sorulardan biriydi. “Bu kadar çeşitli sektör, bu denli hikaye, iş ile ilgili ne olacak içeride?”

Evet “kurumsal hayat” ile ilgili pek çok hikaye de var anlatılacak.  Basım aşamasına bir kala çalınan kitaplarımdan olan ” İş’te Kadın” hikayelerinden bahseder miyim henüz bilmiyorum ama içeriğinin hiciv yüklü olacağını şimdiden belirtmek isterim.

Bunu özellikle belirtmek istiyorum. Çünkü bazen, bazı cümleler (mutlaka) illaki okuyan kişi de “bana mı yazdı” hissini çağrıştırabilir. Cevap veriyorum. Hepimizin içine içine yazmak istedim 🙂

Hiciv; edebiyat ve sanatta, bir kişi, bir olay ya da durumun, iğneleyici sözlerle, alaylı ifadelerle eleştirildiği bir tür. Eski Yunan ve Lâtin edebiyatında ilk örneklerine rastlanan tarz, Batı edebiyatında bir şiir türü olarak gelişmiştir.

Hepimizin kulağına aşina; plaza insanı, plaza hayatı, plaza dili gibi kavramlar var. Kah her gün gittiğiniz, kah sadece duyduğunuz. Bugün misafirimiz plazalılar!

“En’lerin Beklentisi” Plaza Hayatı

Performans ölçümleri, kurumsallık, iletişim departmanları… Her şey daha “kurumsal” gözükür!

Amaç hep “en iş bilen, en mutlu, en gülümseyen ve en çalışkan” insanlar ile çalışıp; sektöründe ki; ideal “en sadık” kişilere hizmet ederek “en iyi” olmaktır.

İnsanların kocaman binalarda, güneşsiz ama klimalı, makyajlı, bakımlı ama stresli ve uykusuz olduğu her sektör için geçerlidir bu hayat.

Bilenlerin hemen yüzünün ekşimeye başladığı, bilmeyenin de bence “hiç öğrenmemesi gerektiği” bir garip hayat tarzı..

“anti plaza insanı” tadında bir hikaye olsun bu da..

---

Kaktüsler ve Annem

Hikayeye geçmeden önce ufak bir anektod yazmak da istedim..

Annem !

Annem kaktüsü çok sever, Her çeşit kaktüs bakıp büyütmüşlüğü de vardır.  Ve ofisime de her zaman kaktüs gönderir.

Kimi insanlar dalga geçer bu durumla

• “Aaa sana kaktüs gönderdi; dikenli hem de, ne demeye çalıştı acaba”
  • “Gözü olanın gözü çıksın demek istemiştir belki” gibi cevap alırlar diğerlerinden;
  • Başkaları daha iyimserdir. “Kendi çok seviyor ya, seni seviyorum demek istemiş”
  • Bilimsel olarak düşünenler de “radyasyon” der, “Radyasyonu temizliyormuş ya, ondan.”

Aslında altında yatan başka bir mana daha vardır. Hadi oraya bağlayalım..

---

Sözlerim asla yanlış anlaşılsın istemem. Kurumsallık mutlaka şarttır. Bir kurumun ayakta kalabilmesi için kurallar, denetimler ve olmazsa olmazlar mutlaka olmalıdır. Ve başarı; işini aşk ile yaparsan gelir. Mutlu ve huzurlu çalışma ortamı; başarının en önemli anahtarıdır. Bununla ilgili bir hata yok.

Değinmek istediğim hata “olmamışlık” ile ilgili. Hata dan ziyade eksikliğe benim eleştirim. Hadi beraber bakalım.

---

Konu: 1  – Plaza İnsanları “Davranış Hatalarına” Giriş

Esnaflıkta çok çeşitli olmasına rağmen ana başlık olarak en bilinen 3 mertebe vardır ya hani; Çıraklık, Kalfalık ve Ustalık. Bizde bu şekilde gidelim.

Efendim, öncelikle hatalarını eleştirdiğimiz; plaza insanları tayfası;

• “Sen Yenisin Galiba” olarak küçümsenen çömezler, (Çırak olma adayları)
• Ağzını yamultarak farklı bir dil konuşan tatlı su kurnazları (Daha yukarısı için yapmayacağı fenalık olmayan, usta olamayacak ama bunu bilmeyen kalfalar)
• Ve bir an önce başına bir şey gelip koltuğunun boşalması dört gözle beklenen “dinozorlar” (Usta yetiştirmiş ustalar) olarak üç kategoriye ayırabiliriz. 

Tekrar ediyorum; sözüm bu mertebelere ve ya buralarda ki herkese değil, bu mertebelerin hakkını vermeyerek burada bulunan insanlar ve hatalarına..

---

Plaza Hicivleri ‘nde ilk sıra. “Sen Yenisin Galibalar” ve Hataları

Ve Son Olarak; “Beklenen Dinozorlar”

     Bu garipler en acınası olanlardır.

Plaza da yetişmemişlerdir. İster devlette ister özel sektörde yetişmiş olsun; onların eğitimleri ilk önce “iş adabı” ile başlar. Plaza onlara “soğuk” gelir.

Disiplinleri böylesi Kurumsal Hayata fazla gelir. Çömez yetiştirir, tatlı su kurnazlarının batırdıklarını toparlarlar. Üstüne kendi işlerini de yaparlar. Çok çalışırlar ama ne işleri biter, ne dertleri..

Vefa bilirler. Ama genelde gördükleri şeyin adı “duygusal bağ yok” tur. Diğerleri onları kandırdığını ve kullandığını düşünür. Bizimkiler “iş adabına” uygun davranır..

Canları acır, çok acır ama yine de ellerinden gelenin en iyisini yapmak için didinir dururlar. Astları onları patron tarafı görür, patronları personelden yana… Onlar masanın her hangi bir tarafı değil; iki tarafı birbirine bağlayan köprüdür…

Siz iyi niyetli ve kıymetli kişilere naçizane bir kaç tavsiye 

• Tükenme. Evet köprü olmak son derece yalnız, duygusal stresi yoğun ve zor bir mesele. Yola çıkarken konuşulanlar unutulur, yalan olur. Söz uçar, geriye kalan sadece hatıralar olur.. 
• Sabır sağlığınla oynama. Kim ne düşünür, ne söyler, ne yapar, ne ima ederse etsin; Sabrınla oynama. “Sen kendinden eminsen” (işyeri senin olsaydı ancak bu kadar çalışabilirdin düşüncesi tamamsa) yeri geldiğinde patronlarından bile koruduysan bu şirketi. Alın terinin mükafatı sonuna kadar sana geri dönecektir.
• Sen vefalısın diye sana vefa göstermek zorunda değil kimse, “göreviydi” diyecekler. Bildiğin şeyleri tekrarlattırma.
• Aslında sana söyleyecek lafım yok, zaten her şeyin farkındasın
• Bence en iyisi sen git Orkideyle Kaktüs yetiştir. Tıpkı annelerin “dirayetli ol, dimdik ol, zor şartlarda hayatta kalmasını bil” dedikleri gibi, tıpkı odandakiler ya da gözünün önündekiler gibi

---

Aslında bakmayın başlığa Plaza Hicivleri dediğime. Evet oralarda çok daha fazla göze batsa da, illaki çalıştığımız yerin plaza olması gerekmiyor. Hayata karşı bir duruş meselesi bu aslında. Olmak ve olmamak meselesi. 

Orkide gibi zarafet, kaktüs gibi dirayet olduktan sonra, her şey “olmamıştan” uzaklaşıyor..