“İlk yazılarımda biçim zayıflığı vardı; dize titizliği, “bütün” kaygısı yoktu. Eskiden duymak yeterlidir sanırdım. Ne kadar aldanıyormuşum! Bereket versin, sonradan kendimi toparlayabildim: Ömrümde Sükût ile Otuz Beş Yaş’ı okuyanlar bu farkı görebilirler. Edebiyat anlayışı zamanla oluşur.”
Cahit Sıtkı Tarancı | Varlık – 1951 Mart
“Şiirlerinde, yaşamanın ve aşkın güzelliğini öven, ölümün üstünlüğünü vurgulayan, Türkçeyi bütün tatlılık ve anlatım gücüyle şiire geçiren Cahit Sıtkı Tarancı, döneminin en çok okunan şairlerinden biri olmuş, hiçbir akıma bağlanmadan kendine özgü bir şiir geliştirmiştir.”
Behçet Necatigil
Biz Neredeyiz Sevgilim
Ölüm yıldönümünde Biz Nerdeyiz Sevgilim? ile anmıştık Cahit Sıtkı Tarancı’yı. Bu gün ise, o hepimizin ilk dizelerini bildiği ama sonunu pek getiremediği şiiri ile hatırlamış olalım.
Otuz Beş Yaş
Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,
Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne var?
Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?
Neden böyle düşman görünürsünüz;
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim:
Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç fark ettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?
Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.
N’eylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak
Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak.
Taht misali o musalla taşında.
Bazen
Evet dediği gibi ustanın; yıllar yılı dost bildiğimiz aynalar düşman görünür, bazen hangi resme baksak kendimiz değildir. Ve evet kaygısız olduğumuz yalandır. Yalan!
Evet, bazen çok üst üste geliyor, daha endişeli, daha sona yakın olduğumuzu hissediyoruz. Kaygılarımızı zirvede tutacak dış uyaranlar maalesef çok fazlalaştı günümüzde. Ama her şeye rağmen umudumuzu kaybetmememiz gerektiğini unutmamamız gerekiyor.
Özel bir şiir Yaş Otuz Beş, sonrasında da hemen Her Şey Sende Gizli ile dengeyi sağlamalıyız sanırım. Belki de Sil Baştan demeyi öğrenip kendimize söz verdiğimiz ve iyi dileklerde bulunduğumuz bir mektup yazmalıyız.
0 Comments